Ξανθιά στο μάτι...

Ακόμα κι αν οι άντρες δεν προτιμούν πάντα τις ξανθιές, το σίγουρο είναι ότι το Χόλιγουντ τις λατρεύει. Από τις απαρχές σχεδόν του σινεμά η πλατίνα και οι ξανθές μπούκλες – σε συνδυασμό με το ανάλογο σεξαπίλ – σαγήνευαν παραγωγούς και σκηνοθέτες (και μαζί το κοινό), που αναζητούσαν με μανία το επόμενο χρυσόμαλλο σύμβολο του σεξ για να πρωταγωνιστήσει στις larger than life ιστορίες του.

Πότε ως ακαταμάχητα κακά κορίτσια ή σαγηνευτικές femme fatale και άλλοτε ως αθώες χαζοβιόλες της διπλανής πόρτας ή ψυχρές οπτασίες, αλλά πάντοτε αισθησιακές, οι χαρισματικές αυτές σταρ υπηρέτησαν χίλια μύρια κλισέ και στερεότυπα της κινηματογραφικής βιομηχανίας, έγιναν αντικείμενο των αντρικών φαντασιώσεων και της γυναικείας ζήλιας, αλλά και πρότυπα για τη μόδα και το εκάστοτε lifestyle, δημιουργώντας το δικό τους μύθο.

Με αφορμή την επανέκδοση του «Οι Άντρες Προτιμούν τις Ξανθές», με πρωταγωνίστρια την υπέρτατη εκπρόσωπο του «είδους» Μέριλιν Μονρόε, αναζητήσαμε μερικές από τις πιο εντυπωσιακές ξανθές παρουσίες που μάγεψαν τη μεγάλη οθόνη.

Τζιν Χάρλοου

Η αρχετυπική ξανθιά σεξοβόμβα με την κωμική φλέβα, που εκτοξεύτηκε στην κορυφή του Χόλιγουντ με το πολεμικό έπος «Hell's Angels» (1930) του Χάουαρντ Χιουζ (όπου προκαλούσε τα ήθη της εποχής με την ατάκα «Θα σε σόκαρα αν φορούσα κάτι πιο άνετο;»), θα πρωταγωνιστούσε διόλου τυχαία στις ταινίες «The Platinum Blonde» (1931) και «Bombshell» (1933), δημιουργώντας το πρότυπο πάνω στο οποίο θα χτιζόταν ο μύθος της μοιραίας ξανθιάς πλανεύτρας. Θα βοηθούσε βέβαια και το γεγονός ότι η ίδια διέδιδε πως δεν φορούσε ποτέ εσώρουχα! Αν και πέθανε σε ηλικία μόλις 26 ετών, από νεφρική ανεπάρκεια, η Χάρλοου θα προλάβαινε να ζήσει τη ζωή της στη διαπασών, έχοντας κάνει τρεις γάμους-αστραπή (με τον πρώτο της σύζυγο θα το έσκαγε από το σπίτι στα 16 της, ενώ ο δεύτερος θα αυτοκτονούσε) και έναν αρραβώνα. Για την τελευταία της ερμηνεία στο «Saratoga» (1937), ο Γκράχαμ Γκριν θα έγραφε: «Η τεχνική της είναι αυτή του γκάνγκστερ – κουβαλά το στήθος της όπως ένας άνδρας το όπλο του». Η εκρηκτική παρουσία της θα ενέπνεε τον κομίστα Μπομπ Κέιν για τον χαρακτήρα της Catwoman, ενώ η Μέριλιν Μονρόε τη θεωρούσε το μεγαλύτερο είδωλό της.

Μέι Γουέστ

«Είναι όπλο αυτό στην τσέπη σου ή απλά χαίρεσαι που με βλέπεις;». Και μόνο αυτή η ατάκα (από το «She Done Him Wrong» του 1933) θα αρκούσε για να χαρίσει την κινηματογραφική αθανασία στην πληθωρική Μέι Γουέστ, επρόκειτο όμως για ένα δείγμα μόνο από το ασυμβίβαστο ταμπεραμέντο της. Μία από τις πρώτες ηθοποιούς του Χόλιγουντ που έγραφε η ίδια τα σενάρια των ταινιών της (βασισμένα συνήθως σε δικά της θεατρικά), η Γουέστ έγινε διάσημη όχι μόνο για το πλούσιο μπούστο της αλλά και για το αθυρόστομο χιούμορ της, μεταφέροντας τη σπίθα του βοντβίλ στη μεγάλη οθόνη. Η σταρ με τη φιγούρα-κλεψύδρα θα προκαλούσε τον πουριτανισμό και τη λογοκρισία της εποχής με κάθε ευκαιρία: το θεατρικό της με τον εύγλωττο τίτλο «Sex» την έστειλε για δέκα μέρες στην φυλακή, ενώ οι ταινίες της «She Done Him Wrong» και «I'm No Angel» (1933) οδήγησαν τα στούντιο στη διατύπωση κανόνων για το τι επιτρέπεται να λέγεται και τι όχι σε μία ταινία – κάτι που απλά και μόνο την έκανε να διαπρέψει στην τεχνική των σεξουαλικών υπονοούμενων. Το βιογραφικό της περιλαμβάνει μόλις μία ντουζίνα ταινίες, όμως ο αντίκτυπος της περσόνας της ήταν αρκετός για να εμπνεύσει από το κλασικό μπουκάλι της Coca-Cola μέχρι τον διάσημο πίνακα του Σαλβαδόρ Νταλί «Mae West's Lips Sofa». Οι τελευταίες της ταινίες «Myra Breckinridge» (1970) και «Sextette» (1978), όπου πρωταγωνιστούσε σε προχωρημένη πλέον ηλικία, την μετέτρεψαν και σε απαράμιλλο camp είδωλο.

Βερόνικα Λέικ

Θυμάστε την πόρνη που υποδυόταν η Κιμ Μπέισινγκερ (στην ερμηνεία που της χάρισε το Όσκαρ Β΄ Γυναικείου Ρόλου στο «Λος Άντζελες Εμπιστευτικό»), η οποία ειδικευόταν στο να μιμείται την ηθοποιό Βερόνικα Λέικ; Ε λοιπόν, η ηρωίδα της ταινίας δεν ήταν η μόνη που αντέγραφε το στυλ και κυρίως τη θρυλική κουάφ της γοητευτικής σταρ, η οποία έκρυβε δεξιοτεχνικά το μισό της πρόσωπο σε βαθμό που οι publicists είχαν διαρρεύσει τη φήμη ότι ήταν μονόφθαλμη! Αν και σχεδόν ξεχασμένη σήμερα, η πρωταγωνίστρια της αθάνατης κομεντί «Sullivan's Travels» (1941) του Πρέστον Στάρτζες, του κλασικού φιλμ νουάρ «This Gun for Hire» (1942), αλλά και της απολαυστικής κωμωδίας φαντασίας «I Married a Witch» (1942), όπου υποδυόταν μία σέξι μάγισσα, υπήρξε μία από τις πιο δημοφιλείς ηθοποιούς των 40s, δημιουργώντας υστερία στο γυναικείο πληθυσμό που προσπαθούσε να μιμηθεί την κόμμωσή της με κάθε τίμημα. Η επιδημία ατυχημάτων σε εργοστάσια, όπου οι μακριές μπούκλες των εργατριών παγιδεύονταν σε κάθε λογής μηχανήματα, κατά τη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου, ανάγκασε τη Λέικ να κόψει τα μαλλιά της και να δημοσιεύσει μία προειδοποίηση για τα fashion victims της εποχής, έπειτα από παράκληση του υπουργείου άμυνας! Κάτι που σε συνδυασμό με τον δύσκολο χαρακτήρα της (τα έπινε τα ποτηράκια της) οδήγησε σε κατακόρυφη πτώση της δημοτικότητάς της.

Γκρέις Κέλι

Η πινακοθήκη ηρωίδων που δημιούργησε ο Άλφρεντ Χίτσκοκ μέσα από την αξεπέραστη φιλμογραφία του είναι γεμάτη από παγερές ξανθιές πρωταγωνίστριες (Κιμ Νόβακ, Τίπι Χέντρεν, Ιβ-Μαρί Σεντ), που συναγωνίζονται η μία την άλλη σε σαγηνευτικό παρουσιαστικό, λαμπερές καούκες και ύποπτα κίνητρα, όμως οι εκάστοτε χρωμοβαφές τους εμποδίζουν την εισαγωγή τους στη συγκεκριμένη λίστα. Αντιθέτως, η Γκρέις Κέλι όχι μόνο δεν εγκατέλειψε ποτέ την ξανθιά της κώμη, αλλά αποτελούσε και την αγαπημένη ηθοποιό του μετρ του σασπένς. Υπόδειγμα χολιγουντιανού γκλάμουρ και φινέτσας, το πρώην μοντέλο με το αγγελικό πρόσωπο και την έμφυτη κομψότητα αναδείχθηκε σε υπέρτατη μούσα του σκηνοθέτη, πρωταγωνιστώντας στα «Τηλεφωνήσατε Ασφάλεια Αμέσου Δράσεως» (1954), «Σιωπηλός Μάρτυρας» (1954) και «Το Κυνήγι του Κλέφτη» (1955). Εννιά χρόνια μετά το τελευταίο και οκτώ μετά τον γάμο της Κέλι με τον Πρίγκιπα Ρενιέ του Μονακό, ο Χίτσκοκ θα της πρότεινε να επιστρέψει στη μεγάλη οθόνη με τη «Marnie» (1964), όμως ο νέος της παραμυθένιος ρόλος, εκείνος της αληθινής πριγκίπισσας, δεν της επέτρεπε πλέον να υποδυθεί μία κλεπτομανή, τερματίζοντας άδοξα τη συνεργασία τους. Απαρηγόρητος, ο Χίτσκοκ θα έκανε κόλαση τη ζωή της Τίπι Χέντρεν, η οποία ανέλαβε να την αντικαταστήσει.

Τζέιν Μάνσφιλντ

Η «Μέριλιν της εργατικής τάξης» ή «king-size Μέριλιν», όπως την αποκαλούσαν, υπήρξε λιγότερο γνωστή για τους ρόλους της και περισσότερο ως αντικείμενο ανδρικών ονειρώξεων και celebrity icon, λόγω των αποκαλυπτικών εμφανίσεών της, των φωτογραφήσεών της για το Playboy και μερικών διόλου διακριτικών φλερτ με τη δημοσιότητα, όπως της «τυχαίας» πτώσης του άνω τμήματος του μπικίνι της κατά τη διάρκεια press junket για την ταινία «Underwater!» (1955), όπου εμφανιζόταν ως ανώνυμη κομπάρσα. Εύλογα, οι κόποι της κάποτε μελαχρινής και πάντοτε χυμώδους Μάνσφιλντ δεν πήγαν χαμένοι. Ξεκινώντας την καριέρα της από το Μπρόντγουεϊ, θα γινόταν πολύ γρήγορα το επόμενο it-girl του Χόλιγουντ, μέσα από ταινίες όπως τα «The Girl Can't Help It» (1956), «The Wayward Bus» (1957) και «Will Success Spoil Rock Hunter?» (1957). Δυστυχώς γι' αυτήν όμως, τόσο το στυλ της ναζιάρας ξανθιάς όσο και οι πληθωρικές αναλογίες της σύντομα θα γίνονταν ντεμοντέ, οι απανωτές εγκυμοσύνες της την έκαναν ανεπιθύμητη στους παραγωγούς, ενώ ο εθισμός της σε φτηνά διαφημιστικά κόλπα, που ήθελαν τα ατίθασα και ανοικονόμητα στήθια της να αποχωρίζονται δημοσίως (πάντοτε «κατά λάθος») τα ασφυκτικά της φορέματα σε πάρτι και δεξιώσεις, κατέληξε μπούμερανγκ και περίγελος των κουτσομπολίστικων περιοδικών. Η καριέρα της θα έπαιρνε την κατιούσα, με την ίδια να καταλήγει να κάνει εμφανίσεις σε night club του Λας Βέγκας και ταινίες Β διαλογής, μέχρι το θάνατό της σε ηλικία 34 ετών, σε ένα τραγικό αυτοκινητιστικό δυστύχημα - αυτό που τόσο εξιτάρει τον βιτσιόζο Ηλία Κοτέα στο «Crash» του Ντέιβιντ Κρόνενμπεργκ!

Πηγη