Πέμπτη 19 Ιουλίου 2012

Μίζεροι οι ξένοι ή υπερβολικοί εμείς;

Παρατηρώντας τις διατροφικές επιλογές των ξένων σε μια ταβέρνα, τις πιο πολλές φορές εμείς, οι ντόπιοι, κάνουμε μια σειρά από δηκτικά σχόλια. Είτε γιατί τις βρίσκουμε πολύ φτωχές, είτε γιατί τις θεωρούμε γραφικές.

Η αλήθεια είναι ότι τις πιο πολλές φορές κρίνουμε με βάση το μέγεθος, την ποικιλία και την ποσότητα του φαγητού που βρίσκεται πάνω στο τραπέζι (και που για εμάς δεν είναι μέτρο διατροφικής συμπεριφοράς, αλλά οικονομικής ευμάρειας) και λιγότερο με γνώμονα το είδος και την ποιότητα.

Βλέπουμε, λοιπόν, πολλές φορές να ξεκινούν παραγγέλνοντας μια σαλάτα ατομική την οποία και φροντίζουν να καταναλώνουν πρώτα πριν το κύριο γεύμα χωρίς να τρώνε ψωμί. Αυτό πολλές φορές προκαλεί το σχολιασμό μας περί φτωχών και λιτοδίαιτων Ευρωπαίων που ξοδεύουν με φειδώ τα χρήματά τους, χωρίς να σκεφτόμαστε ότι ίσως με αυτόν τον τρόπο να προσπαθούν να απολαύσουν τη γεύση του φαγητού και να ξεκινήσουν με σωστό τρόπο το γεύμα τους.

Αν μάλιστα κάποιος είναι πιο προσεκτικός παρατηρητής του τρόπου που τρώνε, θα διαπιστώσει ότι ο ρυθμός με τον οποίο καταναλώνουν τη σαλάτα τους είναι σχετικά αργός. Μερικές φορές δε, αφήνουν και το πιρούνι κάτω ανάμεσα στις μπουκιές τους.

Σίγουρα για αρκετούς αποτελεί έκπληξη το γεγονός ότι παραγγέλνουν το κυρίως πιάτο τους αφού έχουν τελειώσει τη σαλάτα τους. Η επιλογή τους είναι απόλυτα αυστηρή και μετρημένη. Δεν υπάρχουν «πλαϊνά» πιάτα και αρκούνται στη σαλάτα και το κυρίως γεύμα τους. Σπάνια (και πιθανότατα για λόγους γευστικής δοκιμής) υπάρχει κάποιο ορεκτικό. Ακόμα και σε αυτή την περίπτωση όμως, ακολουθούν τον ίδιο αργό ρυθμό κατανάλωσης φαγητού. Μικρές ποσότητες τροφής κάθε φορά, καλό μάσημα, αφήνοντας το πιρούνι κάτω ανάμεσα στις μπουκιές.

Μπορεί εμείς να δώσαμε τα φώτα στο διατροφικό πολιτισμό με την Μεσογειακή Κρητική διατροφή, δυστυχώς όμως δεν μπορούν να μας ξεπεράσουν σε ταχύτητα, ποσότητα και μέγεθος κατανάλωσης τροφής.

Για το λόγο αυτό και είμαστε σταθερά (τραγικά) πρωταθλητές στην παχυσαρκία.

Πηγη