Ποιος χρειάζεται ακόμη έναν Σπάιντερμαν;

Μπορεί ένα κινηματογραφικό και υπερεπιτυχημένο φραντσάιζ να ξεκινήσει την ιστορία από την αρχή λίγα χρόνια μετά και να ξανα-πετύχει χωρίς να κουράσει; Υπάρχει νόημα στην επανεκκίνηση ή ισχύει η πιο λογική και κυνική εξήγηση - ότι μετά το 3D, το Χόλιγουντ έχει απλά βρει νέες 'ασφαλείς επενδύσεις' αναμασώντας ιστορίες που μας έχει ξαναπεί, κυριολεκτικά; Το «The Amazing Spider-Man», που κυκλοφορεί στις αίθουσες, θα αναγκαστεί να απαντήσει τα παραπάνω, θέλοντας και μη.

Ο πιο αναγνωρίσιμος υπερήρωας της Marvel υπέμεινε τα τελευταία δύο χρόνια ένα καθολικό ρεκτιφιέ και πρωταγωνιστεί στο πιο αμφιλεγόμενο μπλοκμπάστερ του καλοκαιριού (ναι, ακόμη και από την μα-βασίζεται-σε-επιτραπέζιο «Ναυμαχία») που ξαναματασυστήνει την αρχή της καριέρας του ως σωτήρα της Νέας Υόρκης. Η κίνηση είναι τολμηρή - βλέπετε, το ποσό των 215 εκ. δολαρίων στο οποίο ανέρχεται το μπάτζετ του «The Amazing Spider-Man» δεν είναι καθόλου αμελητέο, ακόμη και για μεγάλους παίχτες σαν την Columbia Pictures. Πώς όμως αποφασίζει μια εταιρεία που κρατάει στα χέρια της την κότα με τα χρυσά αβγά να αλλάξει τη συνταγή; Ο προηγούμενος Σπάιντερμαν σκόραρε σχεδόν 900 εκ. δολάρια στα παγκόσμια ταμεία, κάτι παραπάνω από τις δύο πρώτες ταινίες της σειράς. Ο επικίνδυνα ακίνδυνος Τόμπι Μαγκουάιρ φαινόταν γεννημένος για τον ρόλο του Ανθρώπου-Αράχνη. Και ο σκηνοθέτης των τριών προηγούμενων ταινιών, Σαμ Ράιμι, είχε καταφέρει να πάρει με το μέρος του ακόμη και τους πιο σκληροπυρηνικούς φαν.

Κι όμως, η προοπτική μιας τέταρτης ταινίας με τους ίδιους συντελεστές είχε αρχίσει να «κλωτσάει» από την πρώτη κιόλας ημέρα των συζητήσεων. Όταν το στούντιο ανακοίνωνε τον Ιανουάριο του 2010 το επερχόμενο reboot (το «Σπάιντερμαν 3» είχε σκοτώσει τον ήδη υπάρχοντα κόσμο για τα καλά), τα fanboys του πλανήτη στριφογύριζαν ανήσυχα μπροστά από τις οθόνες των υπολογιστών τους. Όταν επιβεβαιωνόταν η αποχώρηση του Ράιμι και του Μαγκουάιρ, άρχισαν πια να εξοργίζονται. Μέχρι τη στιγμή που ανακοινώθηκε το όνομα του Μαρκ Γουέμπ (ποιου;) για τη σκηνοθεσία της νέας ταινίας, όλοι είχαν γίνει έξαλλοι και έσπαζαν τα πληκτρολόγιά τους. Όλοι εκτός από αυτούς που στο ντεμπούτο του Γουέμπ, το υπέροχο «(500) Μέρες με τη Σάμερ», είχαν δει έναν ταλαντούχο σκηνοθέτη που μπορούσε να πετύχει πάρα πολλά με ελάχιστα και που έπαιζε στα δάχτυλα την ποπ κουλτούρα.

Ο 37χρονος πρώην βιντεοκλιπάς, ενώ εξαργύρωνε ακόμη την επιτυχία της ανεξάρτητης κομεντί του, είχε συναντηθεί με το στούντιο της Columbia για ένα άλλο πρότζεκτ. Όταν ο παραγωγός Ματ Τόλμακ –που εκείνη την εποχή βρισκόταν σε πλήρες αδιέξοδο σε σχέση με τα σχέδια αναβίωσης του Σπάιντερμαν– τον ρώτησε τη γνώμη του για τον υπερήρωα με την κόκκινη κουκούλα, ο Γουέμπ ξεσπάθωσε. Ως χάρντκορ οπαδός και λάτρης των κόμικς είχε ένα σωρό ιδέες για το πώς θα μπορούσε το φραντσάιζ να ξεκινήσει από την αρχή: κατά βάση πιάνοντας τον ήρωα από πιο νεαρή ηλικία, δίνοντας έμφαση στους υπαρξιακούς προβληματισμούς του και βάζοντας στο κέντρο της ιστορίας το μυστήριο του θανάτου των γονιών του. Το στούντιο τον λάτρεψε – κι εκείνος θα περνούσε τα δύο επόμενα χρόνια της ζωής του προσπαθώντας να φέρει στη μεγάλη οθόνη πολλές από τις ιδέες εκείνου του πρώτου μίτινγκ.

Και ευτυχώς, σαν να ήθελε να επιβεβαιώσει εκείνους που εξαρχής τον υποστήριζαν, επέλεξε να πλαισιώσει το όραμά του με μερικούς από τους πιο ταλαντούχους ηθοποιούς της γενιάς τους: ο Άντριου Γκάρφιλντ στον πρωταγωνιστικό ρόλο και η Έμα Στόουν στο πλάι του, ως Γκουέν Στέισι, είναι δύο πολύ βασικά επιχειρήματα που αποδεικνύουν ότι ο Μαρκ Γουέμπ ξέρει πολύ καλά τι κάνει. Η ανακοίνωση του ονόματος του Γκάρφιλντ δημιούργησε νευρικότητα στους φαν - είχε άλλωστε μια τελείως διαφορετικού ύφους φιλμογραφία μέχρι τότε - αλλά ο Βρετανός ηθοποιός γρήγορα τους κέρδισε με το από καρδιάς λογύδριο-έκπληξη στο Comic-Con κατά τη διάρκεια του οποίου αποκάλυψε συγκινημένος το βαθύ δέσιμό του με τον χαρακτήρα (ενδεικτική ατάκα «Ο Σπάιντερμαν μού έσωσε την ζωή» - και δείχνει να το εννοεί) και την αγάπη του για τα κόμικ, την σειρά αλλά και τις ταινίες του Ράιμι.

Ασφαλείς ότι τουλάχιστον ο χαρακτήρας είναι σε καλά χέρια, και ενθουσιασμένοι με την είμαι-ένας-από-σας συμπεριφορά του, οι οπαδοί τον αγκάλιασαν και επιβραβεύθηκαν τελικά για την υπομονή τους: ακόμη και στις πιο μέτριες κριτικές της ταινίας, η αφοσιωμένη ερμηνεία του Γκάρφιλντ, και η χημεία του με την επίσης εξαιρετική Έμα Στόουν, αναφέρεται πάντα ως η εξιλέωση μιας κάπως άχαρης ιστορίας που φλερτάρει επικίνδυνα με το deja-vu.

Αν και οι πρώτες αντιδράσεις από κοινό και κριτικούς έδειξαν ότι το στοίχημα της ουσιαστικής διαφοροποίησης δεν κερδήθηκε ακριβώς, οι εισπράξεις ήταν αρκετά μεγάλες για να εξασφαλίσουν το πράσινο φως για δύο ακόμη ταινίες, που θα δώσουν την ευκαιρία να λυθεί το μυστήριο γύρω από τους γονείς του Πίτερ και την μυστηριώδη απουσία τους από την ζωή του - η μόνη έξυπνη επιλογή, αφού αυτόματα απομακρύνεται από την πρώτη τριλογία, που δεν το έθιξε ποτέ. Θα προλάβουν να πείσουν ότι αξίζουν αυτήν την ευκαιρία που τους δόθηκε πριν η υπομονή μας εξαντληθεί και ο κυνισμός επικρατήσει;

Πηγη