Εκείνο το καλοκαίρι

Τρεις δεκαετίες έχουν περάσει ανάμεσα στο καλοκαίρι του 1982 και το φετινό καλοκαίρι. Αυτά που έχουν αλλάξει εν τω μεταξύ ζωγραφίζουν ένα καθόλου ελκυστικό πορτραίτο της μεταστροφής προς το χειρότερο που έχει σημειώσει το χολιγουντιανό σινεμά από τότε ως τώρα.

Το αμερικανικό καλοκαίρι του 1982 πρόσφερε πλείστες αφορμές για να πάει κανείς σινεμά και να το ευχαριστηθεί με την ψυχή του. Κατ' αρχάς τον Ιούνιο εκείνο ο Ρίντλεϊ Σκοτ κυκλοφορούσε το «Μπλέιντ Ράνερ», εισπράττοντας το αξιοπρεπές νούμερο των 27 εκατομμυρίων δολαρίων γι' αυτό που έμελλε να αποτελέσει ένα από τα αριστουργήματα του σινεμά φαντασίας. Ο Στίβεν Σπίλμπεργκ προκαλούσε παγκόσμιο εισπρακτικό φαινόμενο χάρη στο μαγευτικό «Ε.Τ. Ο Εξωγήινος» και τα 313 εκατομμύρια δολάρια που συγκέντρωνε συνολικά μέχρι το τέλος της χρονιάς, όπου η ταινία του συνέχισε να παίζεται ασταμάτητα σε αίθουσες πρώτης προβολής.

«Ε.Τ. Ο Εξωγήινος»

Σε παραγωγή του Σπίλμπεργκ και σκηνοθεσία του Τομπ Χούπερ (αν και οι φήμες ήθελαν τον πρώτο να βάζει σε παραπάνω της μιας περιπτώσεις το χεράκι του πίσω από την κάμερα) έκανε τον ίδιο μήνα πρεμιέρα το «Πνεύμα του Κακού» (έτσι βάφτισαν οι Έλληνες διανομείς το «Poltergeist»), μια από τις πιο αξιομνημόνευτες και δημοφιλείς ταινίες τρόμου ολόκληρης της δεκαετίας που σημείωσε 30 εκατομμύρια δολάρια σε εισπράξεις και γνώρισε δυο λιγότερο ευτυχείς συνέχειες και μια τηλεοπτική σειρά.

Μία εβδομάδα αργότερα έφτανε στα σινεμά η «Οργή του Καν», δεύτερη ταινία της μακρόβιας κινηματογραφικής σειράς «Σταρ Τρεκ», την οποία θαυμαστές και κριτικοί εξακολουθούν δικαιολογημένα να ξεχωρίζουν μέχρι σήμερα ως την καλύτερη εξόρμηση επί οθόνης του διαστημοπλοίου Εντερπράιζ, ενώ την ίδια περίοδο ο Τζον Κάρπεντερ κατόρθωνε με την σπουδαία «Απειλή» ένα ανώτερο ριμέικ στο κλασικό b movie «The Thing From Another World» του 1951, έστω κι αν το φορτωμένο τρομολάγνες συγκινήσεις φιλμ του γνώριζε μουδιασμένη υποδοχή στα ταμεία.

«Ιπτάμενος και Τζέντλεμαν»

Ο Ιούλιος έβρισκε το δραματικό «Ιπτάμενος και Τζέντλεμαν» να μετατρέπεται στο ανέλπιστο χιτ του καλοκαιριού (εξαργυρώνοντας την απήχησή του με 55, 7 εκατομμύρια δολάρια), να χαρίζει στον σκηνοθέτη Τέιλορ Χάκφορντ τις καλύτερες κριτικές της καριέρας του, να εκτοξεύει ακόμη πιο ψηλά το άστρο του πρωταγωνιστή Ρίτσαρντ Γκιρ και να συγκεντρώνει αρκετούς μήνες μετά 6 υποψηφιότητες στα Όσκαρ.

Με τις προδιαγραφές του να αποτελέσει ένα από τα ισχυρότερα εμπορικά δέλεαρ εκείνης της σεζόν και με την πρωτοποριακή δουλειά της στον τομέα των εφέ, η sci-fi φαντασμαγορία το «Τρον» κυκλοφορούσε στα μέσα εκείνου του μήνα, μάζευε 33 εκατομμύρια δολάρια στα ταμεία και με τα χρόνια αποκτούσε cult απήχηση η οποία εξαργυρώθηκε το 2010 με το «Tron: Legacy» και με την ενδιαφέρουσα ανανέωση που επιχειρούσε στη μυθολογία της πρώτης ταινίας.

«Fast Times at Ridgemont High»

Τον Αύγουστο του '82 ο Σον Πεν, η Τζένιφερ Τζέισον Λι, ο Νίκολας Κέιτζ και ο Έρικ Στολτζ τοποθετούσαν τα ονόματά τους στην λίστα των ανερχόμενων νεαρών ηθοποιών της εποχής χάρη στο «Fast Times at Ridgemont High» με το οποίο η σκηνοθέτης Έιμι Χέκερλινγκ και ο σεναριογράφος Κάμερον Κρόου σύστηναν στο κοινό μια από τις πρώτες «σοβαρές» νεανικές κωμωδίες που διάλεγαν να προσεγγίσουν με μεγαλύτερη ωριμότητα το ζήτημα του σεξ. Μέσα στο ίδιο καλοκαίρι, τέλος, οι θεατές είχαν την ευκαιρία να απολαύσουν για πρώτη φορά έναν πραγματικό σταθμό του σινεμά περιπέτειας, χάρη στο «Μαντ Μαξ 2» και την καταιγιστικής δράσης δυστοπία του Τζορτζ Μίλερ.

Το 1982 η εισπρακτική πίτα του καλοκαιριού μοιραζόταν ανάμεσα σε θαυμάσια δείγματα ψυχαγωγικού σινεμά, πρωτοποριακά φιλμ φαντασίας, μελλοντικά cult σημεία αναφοράς, λαμπρές περιπέτειες και αξιοπρεπή ενήλικα δράματα; καλύπτοντας επάξια ένα δημογραφικό χάσμα που κυμαινόταν ανάμεσα στις ηλικίες των 15 και των 40 και προσφέροντας ούτε λίγο ούτε πολύ κάτι για τον καθένα. Είκοσι πέντε χρόνια μετά, το mainstream κινηματογραφικό καλοκαίρι έχει συρρικνωθεί σε μια επαναλαμβανόμενη παρέλαση από κόμικ διασκευές, αχρείαστα ριμέικ («Ολική Επαναφορά»), μία από τα ίδια συνέχειες σε μέτριες περιπέτειες («Οι Αναλώσιμοι 2»), αδιάφορες ταινίες τρόμου συνταγής («The Apparition», «The Possesion») και αμφίβολου χιούμορ κωμωδίες (από τον καινούργιο Άνταμ Σάντλερ μέχρι το σατιρικό όχημα «The Campaign» του διδύμου Γουίλ Φέρελ-Ζακ Γαλιφιανάκης), αναγκάζοντας τους κριτικούς να παιανίζουν φιλμ όπως το «The Avengers» ως κάτι το αληθινά άξιο λόγου, έστω κι αν είναι βέβαιο ότι αν το πολυφωνικό αλλά μονοδιάστατο μπλοκμπάστερ του Τζος Γουέντον είχε κυκλοφορήσει την χρονιά του 1982 θα ωχριούσε δίχως άλλο μπροστά στις υπόλοιπες παραγωγές που μεσουρανούσαν τότε.

«Ο Σκοτεινός Ιππότης: Η Επιστροφή»

Ευτυχώς που στα τέλη Ιουλίου καταφθάνει στις αμερικανικές αίθουσες ο Κρίστοφερ Νόλαν (και στις 21 Αυγούστου στις ελληνικές) για να βάλει λίγο τα πράγματα στην θέση τους με το «Ο Σκοτεινός Ιππότης: Η Επιστροφή» και για να θυμίσει ύστερα από καιρό πως η απόσταση ανάμεσα στην ποιότητα και στην ποσότητα είναι στην πραγματικότητα μικρή, αρκεί στην καρέκλα του σκηνοθέτη να μην βρίσκονται διεκπεραιωτές υπάλληλοι των χολιγουντιανών στούντιο αλλά πραγματικοί δημιουργοί με όραμα και με την διάθεση να παίρνουν ρίσκα. Ο επερχόμενος «Σκοτεινός Ιππότης» θα αποτελέσει σίγουρα τη φωτεινή εξαίρεση του φετινού κινηματογραφικού θέρους, έστω κι αν το Χόλιγουντ είναι γραπτό για ακόμη μια φορά να διδαχτεί ελάχιστα από αυτόν το μακρινό αλλά γνήσιο απόγονο παλαιότερων και καλύτερων καλοκαιριών για τη μεγάλη οθόνη.

Πηγη